میدانید...

میدانید

دقت بفرمایید تمام حماسه سرا ها شخصیت اصلی داستان خودشان را قربانی میکنند.

شما شاید اهل فیلم باشید، بیایید از فیلم مثال بزنیم. فیلم «تروی» را بیارید در ذهنتان! حماسه‌ی هومر؛ شخصیت محوری داستان هومر کسی است بنام آشیل؛ در فیلم تروی آخرش چ شد؟

یا شاهنامه‌ی خودتان را بیارید در ذهنتان؛ شخصت اصلی آنجا رستم بود. رستم به مرگ طبیعی مرد؟ نه؛ رستم هم قربانی شد.

قطعا گفتن این مورد کنار این دو‌ مثال صحیح نیست اما مجبور هستم

اباعبدالله را بیارید در ذهنتان؛ مثال اتم(تمام‌ترین)، اکمل(کامل‌ترین)، اعلی(والا ترین) این موضوع اباعبداالله است. چه صحنه‌ای خلق کرد.

که انگار خدا حیفش میاد آدم خوب‌هاش به مرگ طبیعی بروند؛ یا خودشان شهید می‌شوند؛ یا عالمی را شهید می‌کنند. خمینی چند علی اکبر شهید کرد. فکر می‌کنید مقام خمینی کمتر از آنهاست!

خدایا اگر خمینی در جهنم است، ما را هم در آن جهنم به او ملحق کن. آخ که عجب بهشتی می‌شود آن جهنم

از بیانات شهید مطهری عزیز مطلبی راجع به بزرگی و بزرگواری روح درج می‌کنیم:

روح مرد بزرگ، صاحب حماسه است؛ خواه برای خودش کار کند یا برای یک ملت، یا برای انسانیت و یا حتی بالاتر از آن، خود را خدمتگزار هدف­های کلی خلقت بداند که اسم آن را رضای خدا می­گذاریم. نادرشاه، اسکند و ناپلئون همگی نمونه­هایی از یک روح بزرگند، اما مقدس نیستند، زیرا آن­ها به وجود آورنده­ی حماسه ­ی فردی هستند؛ یعنی منشأ آن حماسه­ افرینی­ها، خودخواهی و جاه­ طلبی است. به همین علت، مثلاً اسکندر برای یونان یک قهرمان محسوب می­شود و برای ایران یک جنایتکار.

امام حسین (ع) یک روح بزرگ و مقدس است. روح که بزرگ شد، جسم به زحمت می­افتد و اگر روح کوچک بود، تن آسایش می­یابد. روح کوچک، مطیع تن است و به دنبال خواهش­های تن می­رود و برای یک لقمه نان،  ذلیل می­شود. اما روح بزرگ به تن، نان جو می­خواراند، بعد هم بلندش می­کرد که شب­ زنده­داری کند. سر در تنور می­برد که دیگر در کار یتیمان و بیوه­ زنان تقصیر نکند. ارزو می­کند در راه هدف­های الهی فرقش شکافته شود و بعد هم خدا را شکر می­کند. آن تنی که زیر سم اسب­ها لگدمال می­شود، جریمه­ی یک روح بزرگ را می­دهد