روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست وندر طلب طعمه پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت امروز همه ملک جهان زیر پر ماست
بر اوج چو پرواز کنم از نظر تیز می بینم اگر ذره ای اندر تک دریاست
گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست
ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی تیری ز قضا و قدر بگشاد بر او راست
بر بال عقاب آمد و آن تیر جگر سوز وز ابر مر او را به سوی خاک فرو کاست
بر خاک بیفتاد و بغلتید و بغلتید چو ماهی وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست
گفتا عجب است این که زچوبی و زآهن این تیزی و تندی و پریدن زکجا خاست؟
بر تیر نگه کرد پر خویش در آن دید گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست